Цэрэг, цагдаа, хүчний байгууллагын харьяа анги, нэгтгэлүүдэд эмэгтэй салаан захирагч байдаг ч их биш.

Бид энэ удаа Онцгой байдлын амаргүй албанд ажилладаг нэгэн салаан захирагч эмэгтэйг онцолж байна. Тэр бол Баянгол дүүргийн Онцгой байдлын хэлтсийн Аврах, гал түймэр унтраах 18 дугаар ангийн салаан захирагч Б.Үүрийнтуяа юм. Дөнгөж 28-хан настай тэрбээр одоогоос зургаан жилийн өмнө 22-тойдоо тус ангид салаан захирагчаар томилогдон иржээ.

Хүссэн сургуульдаа орсон нь

Б.Үүрийнтуяагийн аав, ээж цэргийн хүн. Тэр утгаараа багаасаа эцэг, эхийнхээ нэгэн адил мөрдэстэй нэгэн болох мөрөөдөлтэй байжээ. Цэргийн хувцас л өмсөж байвал аль ч салбар байсан яах вэ гэх бодол түүний тархийг бүрэн эзэмдсэн гэдэг. Гэтэл 2009 онд өвөөгөө усны ослоор зүй бусаар алдсанаар Онцгой байдлын албан хаагч, аврагч болохоор эрс шийдсэнээ ярьсан юм. Түүнийг Онцгойгийн хүн болно гэхэд эцэг, эх нь их л дургүйцсэн нь мэдээж. Өөрсдөө цэргийн албан хаагчийн зовлон, жаргалыг мэддэг учраас бага охиноо хэцүү замаар явуулахыг хүсээгүй биз.

Ингээд дунд сургуулиа төгссөний дараа Улаанбаатар их сургуульд бүртгүүлээд явж байтал Хууль сахиулахын их сургуульд эмэгтэй сонсогч элсүүлж байгаа сургаар яваад очжээ. Улмаар бүртгүүлж, шалгалтад нь тэнцсэн байна. Энэ тухайгаа гэрийнхэндээ огт хэлээгүй байгаа юм. Хэрхэн хэлэх учраа олохгүй байсан хэрэг. Хувцасны хангалтаа авах үеэрээ ч аав, ээждээ “Эмээгийнд очлоо” хэмээн худал хэлсэн байна. Ингээд шөнөжин оочерлосны хувцсаа сая нэг авсны дараа маргааш нь шууд л яваад өгсөн аж. Энэ үеэр эцэг, эх нь хөдөө явсан байж таарав. Магадгүй ахлах дэслэгч Үүрээд боломж олдсон нь энэ байх. Тэрбээр хээрийн сургуулилалтад явахынхаа өмнө аав, ээждээ “Охин нь Хууль сахиулахын их сургуульд орсон. Одоо хээрийн сургуулилалтад явах болсон тул уулзаж амжсангүй. Охиноо уучлаарай” гэх утгатай захидал бичээд үлдээжээ. Хоёр, гурван хоног утас холбогдохгүй байсан охиндоо санаа зовсон эцэг, эх гэртээ ирэнгүүтээ захидал олж унших нь тэр. Дураараа, эрх охиныхоо гаргасан шийдвэрийг мэдээд аав, ээж шоконд орсон нь мэдээж. Тэр даруйдаа Төв аймгийн Баянчандмань сумыг зорьж, хээрийн сургуулилалт дээр нь очжээ. Ингээд дарга нартай нь ярилцахдаа “Манай гэрт цэргийн хүн хангалттай бий. Дахин цэргийн хүн байлгахгүй. Тэр тусмаа охин хүүхдийг энэ чиглэлээр явуулах хүсэлгүй” хэмээсний эцэст охиноо авч явахаар болжээ. Харин хүсэл мөрөөдөл нь болсон сургуульдаа тэнцсэн атлаа хэн тийм амархан бууж өгөхийг хүсэх вэ. Б.Үүрийнтуяа аав, ээжийнхээ шийдвэрээс эрс зөрж, уйлж дуулсны эцэст сургуульдаа үлдэж чаджээ.

Тэрбээр ярихдаа “Би бол гурван үе дамжсан цэргийн хүн. Миний өвөө, аав бүгд хилийн цэргийнх. Багаасаа цэргийн амьдралыг сайн мэдэх учраас мөрдэстэй хүн болно гэх бодол л миний толгойд байсан. Өөр мэргэжлийн тухай огт бодож байгаагүй” гэв. Уйлж, унжсаныхаа ачаар эцэг, эхээсээ зөвшөөрөл авч чадсан тэр бөөн баяр болжээ. Харин аав нь “За яах вэ. Чи өөрөө л шийд. Юу сайхан дур сайхан. Гэхдээ чи ачааллыг нь даахгүй ээ. Нэгдүгээр дамжаанаасаа л хасагдана” гэсэн нь түүний хор шарыг хөдөлгөсөн гэх. Ингээд хээрийн сургуулилалт дуусаж, хичээлийн шинэ жил албан ёсоор эхлэв. Тэр өөрөө зорьсон учраас хэзээ ч шантарч байгаагүй гэнэ. Улаанбаатарын баруун захаас зүүн зах хүртэл явахдаа Үүрээ өглөө 05:00 цагт босож, шөнө 22:00 цагт гэртээ ирдэг байжээ. Өдөр бүр таван шараас ботаник хүртэл автобусаар явна гэдэг амар биш. Ядарна, залхана. Харин тэр эсрэгээрээ. Улам л эрч хүч нь ундраад байсан тухайгаа ярилаа. Тэгвэл өнөөдөр түүний хамгийн сайн дэмжигч нь аав, ээж, нөхөр. Аав нь хэлэхдээ “Чиний амьдрал одоо л зөв замдаа орж байна. Эмэгтэй хүн салаан дарга хийх амархан биш. Аав, ээж нь охиноороо бахархаж байна. Тэр тусмаа авардаг, тусалдаг албанд салаан захирагч хийж байгаа нь бахархалтай” гэдэг болжээ.
https://nema.gov.mn/post/155772