Явдаг хөргөгч гэгдэх хүйтэн нийтийн тээврийн цантмал цонхоор утаан дунд оцон шувууд шиг бөөцөгнөн алхаж яваа олны дундаас настайвтар нэгэн эмэгтэй хальт үсрэн тэр хүчиндээ агаарт хий хөөрөн ар нуруугаараа савж уналаа. Балмагдсандаа цонхоор үсэрчих шахав. Зүрх зүсэгдэх шиг. Эргэн тойрон харлаа. Хажуугаар нь хүмүүс өнгөрч, өнөөх эмэгтэй хэвтсээр л. Автобуснаас бууж түшиж босгохоор дотроо шулуудаж, хүмүүс дундуур чихцэлдэн бариулнаас атгаж хаалга руу дөхөх аядтал ашгүй нэг хүн өнөөх газар унасан хүнийг татаж босгож буй нь сүүмгэр гэрэлд үл мэдэг үзэгдэв.

Лавшруулан харвал түүнийг татаж босгоод үе тэнгийн эрэгтэй хүн сугадан аяархан алхсаар бараа тасрахыг араас нь харж сэтгэл шимшрэх ч юу ч хийж чадаагүйдээ харуусав. Автобусанд дотор хүмүүс “... эвий хөөрхий яасан айхтар унав аа. Тэгнээ энэ халтиргаан дээр…гар хөл нь хугараагүй байгаа…ясны бэртэнг тун хэцүү…гэмтэл дээр халтирч унаад бэртсэн хүмүүс дүүрэн байна лээ…” Гэх зэргээр ярилцана.

Бидний амьдардаг Улаанбаатар хот яагаад дэлхийн бусад хотуудаас илүү айхавтар хүйтэн, мөсөн гулгаатай, агаарын бохирдолтой, өвчлөл ихтэй, харгис дэглэмтэй болов? Хариулт хүн бүрийн цээжинд оволзож байгаа. Гэвч бид хэлэхээс айдаг, тэмцэхээс залхсан ард түмэн болжээ. Юм бүхнийг аргацаах, асуудал бүрийг амин хувиа хичээх үзлээр алгуурлаж, хүн чанар, Монгол ёс заншлаа гээсэн үлбэгэр болчихлоо гэж үү? Эсвэл авлигал гэдэг аймшигт зүйл араатнаас долоон дор ард түмний аж амьдрал, цаг хугацаа, боломжийг аажмаар ховх сордог уу?